Wielkanoc
MOI DRODZY
W tym roku dość wcześnie bo już na początku lutego Środą Popielcową wkroczyliśmy w kolejny Wielki Post w naszym życiu. Niech nasze życie w tym czasie oczekiwania na tego co umarł i zmartwychwstał przypomina płonącą świecę. Niepaląca się świeca nie świeci, przez co nie daje światła i ciepła. I my sami mało pożytku damy drugim bez swojego wewnętrznego ciepła i miłości. Spalanie się przypomina cierpienie, a my czujemy się porażeni myślą o bólu. Wierzymy w to, iż przynosimy światu najwięcej pożytku wtedy kiedy jesteśmy sprawni fizycznie, zajęci pracą, gorączkową działalnością, a serca i ręce wypełnione mamy dziełami miłosierdzia. Natomiast kiedy jesteśmy obarczeni krzyżem cierpienia, kiedy Chrystus wyprowadza nas na pustynne miejsce, kładzie nas na łoże boleści, kiedy nasz organizm jest wycieńczony przez ból, a nasze dotychczasowe życie, zawieszone jest w próżni, uważamy że nic już nie czynimy, a nawet jesteśmy bezużyteczni. Mimo wszystko, postarajmy się być szczególnie w tym świętym czasie cierpliwymi i pokornymi, tym samym więcej pożytku będzie miał z nas świat, a co za tym idzie staniemy się dla niego większym błogosławieństwem. Świecimy dlatego, że się palimy. Chwała jutrzejszego dnia zapuszcza korzenie w prostej pracy wykonanej dzisiaj. W dzisiejszym świecie gonimy za sławą, pragniemy być piękni, zdrowi i bogaci. Chcemy świecić, nie spalając się. Jak wiemy Ukrzyżowanie poprzedziło koronację, żyjmy zatem tak, jakby każdego dnia w naszych sercach Zmartwychwstawał Chrystus.
” PAN ZMARTWYCHWSTAŁ ALLELUJA ! Niech te słowa tradycyjnego pozdrowienia obmyją nasze serca prawdziwą radością wiary w zwycięstwo naszego Zbawiciela. Niech światło Radości wyrzuci z naszego wnętrza kamienie codziennych trosk, zwątpień i rozczarowań, aby przez nas rozbłysło Ono wszystkim ludziom napełniając ich nadzieją, miłością i wiarą. Zwycięstwo Pana niech sprawi w nas, aby każdy dzień był wypełniony ufnością i gotowością podania ręki drugiemu człowiekowi.