W Wigilię Bożego Narodzenia
Gwiazda Pokoju drogę wskaże.
Zapomnijmy o uprzedzeniach,
otwórzmy pudła słodkich marzeń.
Niechaj Aniołki z Panem Bogiem,
jak Trzej Królowie z dary swymi,
staną cicho za Twoim progiem,
by spełnić to, co dotąd było snami.
Ciepłem otulmy naszych bliskich
i uśmiechnijmy się do siebie.
Świąt magia niechaj zjedna wszystkich,
niech w domach będzie Wam jak w niebie...

Życzy Stowarzyszenie Cyrenejczyk

REKOLEKCJE SYLWESTROWE 2018

Informujemy, iż od 30. grudnia do 1. stycznia 2019 roku organizujemy nasze „Cyrenejczykowe rekolekcje sylwestrowe”,które odbędą się w Domu Rekolekcyjnym w Starym Sączu.Zapisy do 10. grudnia pod nr 512084365. Koszt rekolekcji 150 zł.

Zapraszamy do wspólnej modlitwy i wspólnej zabawy.

Jak pięknie móc spełnić marzenie!

Gdy ze szpitalnego łóżka oglądałam Anioł Pański z papieżem Franciszkiem… czułam ogromne pragnienie by posłuchać i zobaczyć papieża… powtarzałam sobie ja chcę, muszę tam pojechać… Podziękować Bogu za każdy dzień życia, za wspaniałych i dobrych ludzi, którzy towarzyszą, pomagają i wspierają nas w chorobie. Kilka razy byłam na granicy życia i śmierci, pożegnałam wiele bliskich mi osób walczących razem ze mną… to że ja jeszcze żyje to cud i wielka Łaska Boża.

8 września br. w Limanowej miało miejsce XVI FORUM Niepełnosprawnych Ruchowo Diecezji Tarnowskiej. Mimo niepewnej pogody przybyli niepełnosprawni nawet spoza diecezji tarnowskiej. Wśród obecnych gości była dyrektor małopolskiego oddziału PFRON pani Marta Mordarska.

Spotkanie rozpoczęło się o godz. 10.30 mszą św. w limanowskiej Bazylice Matki Boskiej Bolesnej. Wszystkich uczestników powitał kustosz bazyliki ks. Wiesław Piotrowski przypominając, że jest to dla Bazyliki szczególny rok – rok jubileuszowy, w którym Bazylika obchodzi 100-lecie konsekracji. Ks. Wiesław podziękował również byłemu dyrektorowi duszpasterstwa ks. Robertowi Pociecha za długoletnią pracę i opiekę, jaką otoczył niepełnosprawnych w diecezji. Jednocześnie przedstawił nowego dyrektora, którym został nowoprzybyły do tut. parafii ks. Rafał Słomba.

Mszy przewodniczył i homilię wygłosił ks. biskup Stanisław Salaterski. Nawiązał w niej do święta, które miało miejsce tego dnia, czyli święta Narodzenia Najświętszej Marii Panny. Mówił, że rodzice Maryi - Joachim i Anna dowiadując się, że zostaną rodzicami, na pewno oprócz radości odczuwali niepewność i strach związany z mającym się narodzić dzieciątkiem. Podobnie jest w dzisiejszych czasach. Przyszli rodzice mają pełno obaw, co do przyszłości a szczególnie zdrowia maleństwa. Ks. Biskup zwrócił się również do nas niepełnosprawnych, że swoją postawą i dźwiganiem krzyża dajemy przykład naszej wiary. Na zakończenie mszy tradycyjnie zostały wręczone statuetki „Cyrenejczyka” instytucjom i osobom prywatnym, które swoją postawą dają świadectwo a także na różny sposób wspierają Duszpasterstwo.

W tym roku statuetki otrzymali:

Brązowego „Cyrenejczyka”:

1. Pani Małgorzata Skwara

2. Państwo Adrianna i Marek Obrębscy

3. Państwo Agnieszka i Paweł Krzak

4. Państwo Zofia i Mariusz Małucha

Srebrnego „Cyrenejczyka”:

1.      Pan Jan Tabaka.

2.      Zespół Szkolno-Przedszkolny nr 1 im. Marii Konopnickiej w Limanowej

Po mszy św. wszyscy udali się z pielgrzymką do Kaplicy Łaski w Mordarce na krótką modlitwę. Po powrocie na Placu Koronacyjnym obok Bazyliki na pielgrzymów czekał już ciepły posiłek. Padający deszcz uniemożliwił występ zespołu Bethesda, który przyjechał ze swoim koncertem. Na zakończenie spotkania rozlosowano wśród osób niepełnosprawnych telewizor i telefon komórkowy, na który środki finansowe otrzymano od miejscowych sponsorów.

Serdeczne podziękowania dla wszystkich organizatorów i ludzi dobrych serc, dzięki którym to spotkanie mogło się odbyć.

Jadwiga Przybyłko

GALERIA ZDJĘĆ

OPŁATEK 2018

Jak co roku w okresie bożonarodzeniowym w Limanowej odbył się diecezjalny „Opłatek” dla Katolickiego Stowarzyszenia Osób Niepełnosprawnych Ruchowo i ich Przyjaciół „Cyrenejczyk”. Wzięły w nim udział osoby niepełnosprawne z „Cyrenejczyka”, ich rodziny, przyjaciele, wolontariusze.

Spotkanie rozpoczęło się 20 stycznia 2018 r. o godz. 11.00 w limanowskiej Bazylice Matki Boskiej Bolesnej. Mszy św., przewodniczył i kazanie wygłosił ks. dr Jerzy Smoleń. Ks. Jerzy jest również psychologiem, dzięki czemu jego homilia na pewno dała wiele powodów do przemyśleń. Po Eucharystii wszyscy udali się  do Zespołu Szkolno-Przedszkolnego nr 1, gdzie miała miejsce dalsza część spotkania. Przy dźwiękach kolęd granych przez zespół z Laskowej, uczestnicy łamali się opłatkiem, składali sobie życzenia i wśród ok. 200 osób szukali znajomych, z którymi dawno się nie widzieli. Po życzeniach przyszedł czas na obiad a po nim dalsza, już mniej oficjalna część spotkania – tańce i konkursy. Nie miało znaczenia czy o kulach, czy na wózku – ważne, żeby się dobrze bawić. Szkoda tylko, że czas tak szybko mijał, ale za rok znów się spotkamy.

Jadwiga Przybyłko

OAZA  „...jest jak lek na kłopoty i zmartwienie..."

Dostałam propozycję-prośbę abym napisała coś w temacie oazy i podjęłam próbę, aby to zrobić.

Na początku myślałam że oaza to rzucenie się do głębokiej wody w momencie kiedy nie potrafi się pływać a "Oaza" to pierwsza najlepsza decyzja w życiu i krok w stronę lepszego jutra. Od osób poznanych na spotkaniach miesięcznych w okręgu mieleckim organizowanej przez Cyrenejczyk usłyszałam o oazie. Bałam się ale pomyślałam : żyje się raz spróbuj więc wykorzystać swój czas i jedź na oazę no i pojechałam.

Pierwsza moja oaza to rok 2015 i już po pierwszym dniu spędzonym na oazie w Kąclowej z tymi ludźmi na tej modlitwie w tej atmosferze tym poczuciu bezpieczeństwa wiedziałam że to jest moje miejsce na tej ziemi że wracać będę co roku że Cyrenejczyk i oaza to moje życie.

Żyje oazą od oazy do oazy. Ktoś nazwał oazę "oazą równości" i rzeczywiście nią jest my niepełnosprawni spotykamy na oazie kleryków i wolontariuszy osoby które są pełnosprawni

a mimo to nie spotykamy w nich odrzucenia na oazie po ludzku jesteśmy równi tak samo kochamy tak samo marzymy pragniemy i chcemy żyć.

Oaza dała mi i daje w prezencie okulary przez które świat widać w różowych barwach.

Oaza pozwala złapać pełny oddech, spokojny oddech daje spokój duszy, daje osoby z którymi idzie się przez całe życie.

A modlitwa moja... wcześniej jej nie było albo była w postaci znaku krzyża na początku i na koniec dnia.

Pochodzę z domu gdzie nie ma modlitwy nikt mnie wcześniej nie nauczył modlić się nikt mi nie pokazał wcześniej drogi do Pana Boga,  oaza to zrobiła.

Bóg jest wielki i działa w życiu każdego człowieka, na oazie czuję Boga całą sobą

i tak jak w pozostały czas w ciągu roku poza oaozą chwilami w moim życiu

niektórzy ludzie powodują że czuję jego brak tak czas oazy to namacalna obecność Boga

na oazie przeżyłam pierwszą spowiedź z całego życia, która nawet odbyła się w nietypowy sposób ponieważ na łonie natury w postaci rozmowy zwykłej rozmowy jak z przyjacielem

do dziś dnia i przez całe życie zostanie w mojej pamięci ta spowiedź te słowo od Księdza Piotra Maśnicy który użył tak prostych ale jakże głębokich słów które wprowadził moje życie

a te słowa to : konkret Wera konkret

oaza nauczyła mnie modlitwy i przyjaźni oaza to nie tylko przyjaźń między ludzka (a powstają na oazie właśnie też ogromne przyjaźnie te tu ziemskie) dlatego że

oaza nauczyła mnie przyjaźni z Panem Bogiem

oaza nauczyła mnie że w życiu wystarczy tylko :

1 wszystko mogę w tym który mnie umcnia

2 "wystarczy byś był"  wystarczy zaufać a wtedy cała reszta zaczyna układać się

Oaza przypomniała mi że moja niepełnsprawność nie jest przeszkodą w niczym

bo jeśli są ludzie dużo bardziej niepełnosprawni ode mnie i mogą... to i ja mogę

wcześniej to zawsze wiedziałam całą sobą ale ludzie czasami potrafią sobą chwilami zrobić nam coś przez co zapomniałam o tym na chwilę

ale właśnie oaza jest tym co przypomnina za każdym razem na nowo  

ale na tą chwilę tu to nie jest tematem nie jest moja niepełnosprawności a oaza

oaza to dla mnie czas który nazwałabym :

"jestem tu wielbić by oddawać chwałę jestem tu wyznać to mój Bóg dobry i łaskawy cały tak wspaniały ponad wszystko cenny dla mnie jest

Ty światłość dnia wszedłeś w moje ciemności dałeś mi wzrok abym mogła widzieć Twą twarz i spojrzenie miłości, którym roztapiasz mój strach

wezwij Imię Twego Pana a On zbawi Cię"

Na przestrzeni czasu z pewnością pojawi się jeszcze moje świadectwo, dlatego że myślę że jestem na początku tej drogi więc czas-oaza spowoduje jeszcze więce.

Weronika

MINI FORUM OSÓB NIEPEŁNOSPRAWNYCH

W TYLICZU

,Świat byłby taki ubogi, gdybyśmy się nie spotkali”.

Dnia 2 września 2017 roku odbyło się mini-forum Osób Niepełnosprawnych, które zostało zorganizowane przez wieloletniego wolontariusza, a obecnie wikarego parafii Tylicz Ks. Piotra Pietruchę. Święto Niepełnosprawnych rozpoczęło się modlitwą różańcową o godz. 10.00. Następnie o godz. 11.00 w sanktuarium Matki Bożej Tylickiej rozpoczęła się uroczysta Msza Święta pod przewodnictwem Biskupa tarnowskiego Andrzeja Jeża. Po jej zakończeniu udaliśmy na stadion, gdzie czekał na nas ciepły posiłek (nawet nie jeden) oraz pyszne ciasta przygotowane przez parafian. Po zaspokojeniu głodu zaczęła się cześć artystyczna, wystąpili, m.in.: regionalny zespół Duże Pogranicze oraz solista Dymitriusz Litwa. W między czas o dobrą zabawę dbała firma Art. Cinema, która prowadziła liczne zabawy i konkursy dla uczestników. Był to cudowny i niezwykły czas dla nas wszystkich. Po raz kolejny mogliśmy powspominać wakacyjne oazy, wspólne wyjazdy, zobaczyć „stare” i poznać „nowe” twarze Cyrenejczyka. Był to czas radości, uśmiechu i miłości do drugiego człowieka. Mam nadzieję, że większości z nas to spotkanie dodało energii i siły na kolejne dni, tygodnie i miesiące. Dziękuje Wam za to, że ponownie mogłam odczuć jak wiele dobra i miłości jest na świecie!

Dziękujemy Wszystkim za tak miłe przyjęcie oraz za zorganizowanie niezapomnianego spotkania.

Weronika

galeria zdjęć  

Pielgrzymka do Grecji śladami św. Pawła Apostoła grupy Cyrenejczyk z Limanowej  22 - 30.09.2017 

5 MINUT DLA MARTY

Moją pielgrzymkę do Grecji nazwałabym „5 minut dla Marty ". Decydując się na wyjazd, podchodziłam do tego bardzo sceptycznie. Wiedziałam, że będę tam "sama", że do nikogo nie będę przynależeć i to oprócz obaw zdrowotnych wzbudzało we mnie największy lęk.

Tak, więc wyruszyłam, zostawiając za sobą wszystko, co przez ostatnie tygodnie dusiło mnie od środka, a nigdy nie wypłynęło w postaci łez ani słów. Odczuwałam, jak z każdą kolejną pokonywaną odległością uchodziły ze mnie te wszystkie emocje. Moje oczy widziały przepiękne krajobrazy i cuda tego świata, stworzone przez Boga. Myślałam: ,,Jak dobrze jest móc widzieć!'' Mogłam poszerzyć swoją wiedzę - jeśli chodzi   o ten kraj - zmienić perspektywę, a także punkt odniesienia, co się tyczy spojrzenia na świat. Doceniłam to, jak piękna jest wiedza  o tym, co nas otacza; doskonale wiedząc, że na nic nasza cała mądrość i wiedza i najpiękniejsze widoki, jeśli nie będziemy rozumieć drugiego człowieka, który nigdy nie jest teorią i widzieć w Jego spojrzeniu to, co chce nam przekazać. Dostaliśmy dar - poznania nowych miejsc, ale tak naprawdę liczyła się wspólnota.

Jednym z najpiękniejszych obrazów - jakie mogłam obserwować na tej pielgrzymce - była bezwarunkowa miłość, mocna i ogromna jak te góry.  Częściej wpatrywałam się w ten obraz miłości i bezpieczeństwa, niż w te widoki stworzone przez naturę. Ja osobiście bardziej pojechałam dla bycia RAZEM niż dla miejsca. Nie wiedziałam, z kim będzie mi dane spędzić te wspólne dni, ale w naszej wspólnocie. Mimo że jestem daleko, jesteśmy jak Rodzina, więc zawsze znajdą się osoby, które znam, wobec których zdejmuję wszelkie maski i czuję się bardzo komfortowo. A ograniczenia? Z Nimi nie istnieją. No dobra - skłamałam! Jednym z podstawowych ograniczeń był brak snu. Razem jesteśmy mocniejsi niż te wszystkie przepiękne napotkane skały, a wspólne dni  mają ogromne znaczenie.                                                   

 Można by napisać taką Cyrenejczykową przysięgę :   

         ,,W zdrowiu i w chorobie, w radości i w smutku,

         na szczycie  i w dolinie, w karocy i pod wozem,

         ale zawsze razem''.

Czułam się dobrze w tej roli, będąc wszystkich i niczyją. Oczywiście miałam kryzysy, siadając wieczorem na łóżku i słysząc głuchą ciszę, ale za chwilę ktoś tę ciszę przerywał. Był też "Wieczór Grecki", który pozwolił nam na odrobinę wspólnego szaleństwa. Dałam się wtedy ponieść muzyce, nawet na czterech kółkach, bo jak nie wówczas to, kiedy!? Integrowaliśmy się wszyscy, mimo moich dwóch stałych Aniołów Stróżów. Pokój w którym byłam, był punktem odwiedzin po "5 minut ", tak samo jak i siedzenie w autobusie koło mnie, więc miało to swoje dobre strony. 

Pielgrzymka ta zapewne każdego wzbogaciła o inne uczucia, wspomnienia oraz spostrzeżenia, ale wszystko zostaje w Rodzinie.

”Jaka siła jest w splecionych mocno dłoniach, jaką moc ma spojrzenie prosto w oczy, jak dobrze jest, gdy radość łączy ludzi, a każdy dzień inaczej się kończy". 

           Dziękuję tym, którzy nie zaakceptowali mojej rezygnacji, za każde dobre słowo, splecione dłonie, zdobycie szczytów, poświęcenie, otulenie kocykiem, dokarmianie, czuwanie, kanapki z pasztetem i rosół?

Marta

 galeria zdjęć

Okręgi Duszpasterskie
 

BOCHNIA – 3. niedziela m-ca; godz. 14.00; (par. św. Pawła); opie.kun – ks. Maciej Igielski.

BRZESKO - 3. niedziela m-ca; opiekun ks. Józef Waśko

 DĄBROWA TARN. – 1. piątek m-cz godz. 10.30; (par. M.B.Szkaplerznej – nowy kościół); spotkanie z rodzicami dzieci niepełnosprawnych – 1. środa m-ca; godz. 17.00; (Dom Parafialny) ; opiekun – ks. Dariusz Grochola.

 DĘBICA – 1. niedziela m- ca godz. 14.00 Kościół w Pustkowie Osiedlu – opiekun ks. Janusz Bociek

 LIMANOWA – 2. niedziela m-ca; godz.11.00; (par. M.B.Bolesnej – Dom Pielgrzyma); opiekun - ks. Rafał Słomba

 ŁĄCKO, Krościenko; 1 niedziela m-ca; godz. 15.00; ( Kościół w Łącku – opiekun ks. Paweł Lebda)

 MIELEC – 1. niedziela m-ca; godz. 14.00 (par. Ducha Świętego – dolny kościół); opiekun – ks. Mariusz Czosnyka

 NOWY SĄCZ – 3. niedziela m-ca; godz. 15.00 (par. M.B.Niepokalanej): opiekunowie – O. Stanisław Olesiak S.V.D., ks. Dr Hieronim Kosiarski.

 TARNÓW - Kościół św. Maksymiliana w Tarnowie; opiekun ks. Marcin Gryzło