|
„Boooooo nikt nie ma z nas tego, co mamy
razem!”
Deszczowe, czerwcowe popołudnie. Do jednego z
mieleckich domów kolejno podjeżdżają samochody. Ot, takie spotkanie
towarzyskie. Gospodyni i pomysłodawczyni spotkania jest osobą niepełnosprawną.
Dodatkowo od kilu lat problemy zdrowotne nie pozwalają jej opuszczać łóżka.
Dlatego
to my przyjechaliśmy, żeby spotkać się w jej gościnnym domu. Znamy się kilkanaście
lat, niektórzy z nas jeszcze dłużej.
Widujemy rzadko - raz na kilka miesięcy albo lat. Czasem kontaktujemy się internetowo czy
telefonicznie. Pamiętamy o sobie. Co nas łączy? Oaza dla osób niepełnosprawnych
i wolontariuszy w Kąclowej. Tam, spędziliśmy kilka a rekordziści kilkanaście wyjazdów
wakacyjnych. W to deszczowe, czerwcowe popołudnie przyjechaliśmy z różnych
miejsc: Mielca, Krakowa, Bochni, Limanowej, Dębicy, Norwegii, Republiki Środkowoafrykańskiej, Wyskitnj.
Każdy z nas ma zupełnie inną codzienność, inne obowiązki, inną sytuację
życiową.
Trudno
ubierać w słowa coś co jest w serduchu. A ten czas oazowy, znajomości, relacje,
przyjaźnie są zdecydowanie bardziej w
sercu - niż w zawodnej i selektywnej pamięci. Bo żeby śmiać się np.
z mycia zębów - bez zębów - żeby ta sytuacja była komiczna a wyśmiewająca
niepełnosprawność - to trzeba wejść z tym człowiekiem w relację. Taką relację,
która jest otwarta na człowieka. I wtedy nie będzie to politowanie, niańczenie,
słodzenie - tylko prawdziwa, realna, autentyczna więź. Czytając świadectwa,
relacje osób uczestniczących w
podobnych wyjazdach z osobami niepełnosprawnymi, często powtarza się
stwierdzenie: to trzeba przeżyć, trzeba tam być, trudno to przełożyć na słowa.
Równie często powtarza się, że znajomości tam zawarte trwają wiele lat.
Ale żeby tak było, żeby
te znajomości, przyjaźnie trwały - trzeba tylko jednego: OTWARTOŚCI i drugiego:
DYSTANSU- do samego siebie.
Drodzy
niepełnosprawni, wolontariusze, siostry zakonne, klerycy, kapłani!
Nie bójcie się
otwartości! Cytując za papieżem Franciszkiem: wstańcie z kanapy, ubierzcie buty - i
idźcie do ludzi!
Do różnych ludzi!
Oazowi
„rezerwiści”
|
